தர்மதுரை --பட விமர்சனம்

சாதரணமாகவே எனக்கு விஜய் சேதுபதி படம் என்றால் மிகவும் பிடிக்கும். இதில் என்  மகளும் என்னுடன் சேர்ந்து கொண்டாள். தர்மதுரை படம் ரிலீஸ் ஆன நாள் முதல் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை. கணவருக்கும் விஜய் சேதுபதி, தன்னைப்போல் கருப்பழகனாக இருப்பதால் ஒரு பிரியம். படம் பற்றிய விமர்சனங்களைப் படித்து விட்டு , படம் பார்க்க போகலாம் என்றார். என் தோழி சுஜா படம் பார்த்து விட்டு விமர்சனம் சொன்னால் தான் நான் பொதுவாக திரையரங்கு சென்று படம் பார்ப்பது வழக்கம். ஆனால் இந்த படத்தை அவள் இன்னும் பார்க்கவில்லை. இனையத்தில் சிலர் நன்றாக இருக்கிறது என்றனர், சிலர் ஓகே என்று எழுதியிருந்தனர். மகள் வேறு ஊருக்கு போயாக வேண்டும். அதற்கு முன் படம் பார்க்க வேண்டும். எனவே ஒரு முடிவு செய்து படம் பார்க்க சென்றோம். மகளின் தோழியும் எங்களுடன் வந்தாள்.

படம் மதியம் பன்னிரண்டு மணி ஷோ! போவதற்கு முன்பே brunch  என்ற பேரில் வீட்டிலேயே சாப்பிட்டு விட்டு கிளம்பினோம். திரையரங்கு சென்று டிக்கெட் வாங்க போன போது தான் தெரிந்தது படத்துக்கு கூட்டமே இல்லை என்று. வேலை நாள் வேறு , எனவே தான் கூட்டம் இல்லை என்று எங்களுக்கு நாங்களே சமாதானம் செய்து கொண்டோம். டிக்கெட் வாங்கும் பொழுதே கூடவே கொசுறாக நாச்சோஸ் சிப்ஸ்சும் வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே சென்றோம். என்ன brunch சாப்பிட்டால் என்ன, தியேட்டரில் படம் பார்க்கையில் ஏதாவது கொறிக்காமல் இருக்க முடியுமா என்ன? எழுநூத்தி ஐம்பது பேர் தாராளமாக உட்காரக் கூடிய திரையரங்கு. உள்ளே நுழைந்ததும் எங்களுக்கு ஒரே அதிர்ச்சி! எங்கள் நால்வரைத் தவிர யாருமே இல்லை. நாங்கள் உட்கார்ந்தும் படம்  பார்க்கலாம், நடந்தும் பார்க்கலாம், படுத்தும் பார்க்கலாம், ஓடியும் பார்க்கலாம்! ஒரு பத்து நிமிடங்களுக்கு பிறகு இரண்டு பேர் வந்தார்கள். ”யாரும் தான் இல்லையே , நாம் அந்த கோல்ட் கிளாஸ் சீட்டில் உட்கார்ந்தால் ஏதாவது சொல்வார்களா?” என்று என் கணவரிடம் ஒன்றும் தெரியாதவள் போல் கேட்டுப் பார்த்தேன். உடனே அவர்,” ஆமாம் தியேட்டர் காரன் லூசு பாரு, நீ சாதா டிக்கெட் வாங்கிட்டு கோல்ட் கிளாசில் படம் பார்க்க அனுமதிக்க”, என்று நக்கலாக வார்த்தையால் கொட்டு கொட்டினார். கல்லை எரிந்து பார்ப்போமே , காய் விழுந்தால் காய், கல் விழுந்தால் தலையை காப்பாத்திக் கொள்வோம் என்று முதலிலேயே நான் தாயாராக இருந்தேன். வாயை கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டது போதும் என்று பதில் ஏதும் பேசாமல் சமர்த்தாக இருந்து கொண்டேன்.

மகளும் , தோழியும் பேசி சிரித்துக்கொண்டே இருந்தார்கள். அப்பொழுது பார்த்து தோழி சுஜாவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. “ போனை ச்விட்ச் ஆம் செஞ்சுட்டு உட்காரு “ என்று அன்பு கட்டளை கணவரிடமிருந்து வர, உடனே, நைசாக அவளுக்கு,” படம் பார்க்கிறேன்” என்று ஒரு மெசேஞ் அனுப்பி விட்டு போனை ஆஃப் செய்து வைத்துக் கொண்டேன். படம் ஆரம்பிக்கும் முன்பே நாசோஸ் முக்கால் வாசி காலி செய்து விட்டார்கள் மகளும், தோழியும்! . எங்கள் ஆறு பேறுக்காக ஒரு காட்சியா என்று சந்தோஷமாகவும், பெருமையாகவும் இருந்தது. ஆம் இந்த வெத்து பந்தாவிற்கு ஒன்றும் குறைச்சல் இல்லை தான். ஏதோ வீட்டில் ஹோம் தியேட்டரில் படம் பார்ப்பது போன்ற உணர்வு!

படமும் ஆரம்பித்தது. கண்களை விரித்து விஜய் சேதுபதியின் வருகைக்காக  திரையை கண்கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆரம்பம் முதல் எனக்கு படம் பிடிக்க தொடங்கியது. அதுவும் படம் ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களில் வரும் அந்த சாவு வீட்டு பாடலில் விஜய் சேதுபதியின் நடிப்பு டாப் கிளாஸ். எதார்த்தமான உணர்வுகளின் வெளிப்பாடுகள். அவர் ஆடும் நடனமும், மற்றவர்களின் நடிப்பும் மிகவும் இயல்பாக இருந்தது. என்னதான் வெளியூர் சென்று படித்து விட்டு தன்னை ஒரு நாகரிகமான ஆளாக காட்டிக் கொள்ள முயன்றாலும், சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையில் அந்த அடிப்படை கிராமத்து ஆளுமை எட்டி பார்ப்பதை தவிர்க்க முடியாது என்பதை அழகாக சித்தரித்திரிக்கிறார். என் தந்தையும் சரி, என் கணவரும் சரி அடிப்படையில் கிராமத்தில் இருந்து வந்தவர்கள் தான். அவர்கள் இருவரின் நடத்தையிலும் அவ்வப்பொழுது அந்த கிராமத்தான் எட்டிப் பார்க்கும் பொழுது நான்,” கிராமத்து காட்டான்”  என்று விளையாட்டாக சொல்வது உண்டு.

கதை அழகாகவே நகர்ந்தது. எல்லா கதாபாத்திரங்களும் அவர் அவர் பகுதியை நிறைவாகவே செய்து இருந்தார்கள். கல்லூரி நாட்களை காட்டும் பொழுது தான் கொஞ்சம் மெதுவாக நகர்வது போல் இருந்தது. கல்லூரியில் ஆசிரியராக வரும் ராஜேஷ் கதாபாத்திரம் பல இடங்களில் என் தந்தையை நினைவூட்டியது. எனக்கு மட்டும் தான் அப்படித்தோன்றியது என்று நான் நினைத்தேன், ஆனால் என் கணவரும்,” ராஜேஷை பார்க்கும் பொழுது மாமாவை பார்ப்பது போல் உள்ளது இல்ல”என்றார். படம் ஆரம்பித்தது முதல் முடியும் வரை தோழிகள் இருவரும் கல கல என்று ஏதோ சொல்லி சிரித்துக்கொண்டே தான் இருந்தார்கள். அந்த வயது அப்படி. எதைப் பார்த்தாலும், கேட்டாலும் சிரிக்கத்தூண்டும். நாமும் கடந்து வந்த பாதை தானே??

பாடல்கள் காதுக்கு இனிமை சேர்ப்பவையாக இருந்தது. கதையைப் பொருத்தவரை எந்த வித செயற்கைத்தனமும் இல்லை. நமக்கு தெரிந்த ஒருவரின் வாழ்க்கையில் நடந்த சம்பவங்களை பார்ப்பது போன்று தான் இருந்தது. நம் சமுதாயத்தில் மாப்பிள்ளைகள் இன்று வரை எப்படி விலை பேசப்படுகிறார்கள் என்பதை தோல் உரித்து இயக்குநர் காட்டி இருக்கிறார். என்று அழியுமோ இந்த வரதட்சணை கொடுமைகள்! ஆயிரம் பெரியார் வந்தாலும் பத்தாது!! அதுவும் காசு கொடுத்து டாக்டர் பட்டம் வாங்கி விட்டால் கேட்கவே வேண்டாம். அவரின் விலைப் பட்டியல் பல கோடி. டாக்டர் என்பவர் உயிர் காக்கும் மனித கடவுள் என்ற நிலை மாறி காசு அச்சடிக்கும் தொழிலாக போனது நம் துரதிஷ்டமே!

எனக்கும் டாக்டருக்கு படிக்க வேண்டும் என்ற தீராத ஆசை இருந்தது. ஆனால் நான் வாங்கிய மதிப்பெண்கள் போதவில்லை. அப்பொழுது ஒரு சீட்டின் விலை ஒன்றரை லட்சம். நான் மிகவும் ஆசைப்பட்டதால் என் தந்தை, என் தாத்தாவிடம் “என்ன அப்பா கீதாவை காசு கொடுத்து டாக்டருக்கு படிக்க வைக்கலாமா?” என்று கேட்டார். அதற்கு என் தாத்தாவோ,”இவ்வளவு காசு கொடுத்து அவளை டாக்டருக்கு படிக்க வைக்கறதுக்கு பதில் நீ அவளை அந்த காசு செலவழிச்சு கல்யாணம் செஞ்சு கொடுத்திடலாம்”, என்ற போதனையை வழங்கினார். ஆனாலும் என் தந்தை என்னிடம், ”காசு கொடுத்து சேர்த்து விடட்டுமா ?“என்று கேட்டார். அப்பொழுது எல்லாம் ஒரு லட்சம் என்றால் மிகவும் நிறைய பணம் என்று நிணைத்துக்கொண்டு,என் தோழி ஒருத்தியிடம்,”ஒரு லட்சம்னா இந்த ரூம் சீலிங் வரை இருக்குமா?” என்று கேட்டேன். பின் என் தந்தையிடம் காசு கொடுத்து நான் படிக்கவில்லை என்று கூறிவிட்டேன். நான் அப்படி ஒரு முடிவு எடுத்ததற்காக பல நாட்கள் வருந்தியதுண்டு. இன்றுவரை கூட என் தந்தை அதற்காக வருந்தியிருக்கிறார். ஒரு வேளை  ஆண் பிள்ளையாக  இருந்திருந்தால் யார் பேச்சையும் கேட்காமல் பணம் கொடுத்து சேர்த்திருப்பாரோ என்னவோ? ஆண் மகன் டாக்டர் என்றால் தான் அதற்கு தனி விலை, பெண் பிள்ளை தானாகவே படித்து டாக்டர் பட்டம் வாங்கினால் கூட நம் கல்யாண சந்தையில் யாரும் காசு கொடுக்க முன்வருவதில்லை. ஆண் டாக்டருக்கும் , பெண் டாக்டருக்கும் அப்படி என்ன வித்தியாசமோ தெரியவில்லை.


இப்படத்தில் டாக்டர்கள் எப்படி சேவை மனப்பான்மையுடனும் ,மனிதாபிமானத்துடன் இருக்க வேண்டும் என்று இயக்குநர் கோடிட்டு காட்டி இருக்கிறார். அப்படிப்பட்ட மருத்துவர்களை மக்கள் எப்படி தெய்வத்திற்கு ஈடாக மதிக்கிறார்கள் என்பதும் புரியவருகிறது. என்ன தான் நாம் நாகரிக வாழ்க்கை வாழ்ந்தாலும் திருமணத்திற்கு முன் சேர்ந்து வாழ்தல் நம் கலாச்சாரத்திற்கு முரணானது என்பதை முதிர்ந்த ராஜேஷ் கதாபாத்திரத்தின் மூலம் அழகாக புரியவைக்கிறார். விவாகரத்திற்குப் பின் ஒரு பெண்ணிற்கு மறுமணம், திருநங்கைகளின் மறுவாழ்வு, என்று சில சமூக மாற்றங்களும் படத்தில் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன.


படத்தில் முக்கியமான கதாபாத்திரமான விஜய் சேதுபதி , தன் சகோதரியின் மகளிடம் பாசத்தை பொழியும் அன்பு மாமாவாகவும்  , தன் தாயிடம் ஒரு பாசமிகு மகனாகவும்,  தன்னுடன் படிக்கும் பெண்  நண்பர்களிடம் கண்ணியமான நண்பனாகவும்,  காதலியிடம்  அன்பும்,  அரவணைப்பும் கூடிய காதலனாகவும், சமூதாயதின் மீது அக்கறையுள்ள மருத்துவராகவும், ஆசிரியரிடம் மரியாதை உள்ள மாணவனாகவும் , நடிப்பில் பல  நிறங்களில் மின்னுகிறார். I have to admit that he is a great romantic hero as well , though not the usual stereo typed romantic hero!!


எங்கள் நால்வருக்கும் படம் மிகவும் பிடித்திருந்தது. படம் பார்த்துவிட்டு வந்ததிலிருந்து தோழிகள் இருவரும் ஒரே சேதுபதியின் புராணம் தான் பாடிக்கொண்டு வந்தார்கள். விக்கிபீடியாவில் விஜய் சேதுபதியின் முழு ஜாதகத்தையும் அலசி ஆராய்ந்தார்கள். அவரின் வயது , படிப்பு, திருமணம் ஆனவரா, எத்துனை குழந்தைகள் என்று எல்லாம் ஆராயப்பட்டது. அவர்களின் சம்பாஷனைகளை சிறிது நேரம் அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்த நான் ,”சரி சரி உங்கள் இருவருக்கும் விஜய் சேதுபதி மாதிரி ஒரு மாப்பிள்ளையை நான் தேடி கண்டு பிடிக்கிறேன் ,” என்றேன். அதற்கு அவர்கள் இருவரும் ரகசியமாக ஏதோ கூறிக்கொண்டு சிரித்துக் கொண்டு வந்தார்கள். எதற்கு சிரிக்கிறீர்கள் என்று நான் கேட்டதற்கு,”NOTHING" என்று ஒரே குரலில் கூறினார்கள். அந்த நத்திங் என்னவாக இருக்கும் என்று என் மண்டைக்குள் குடைந்து கொண்டே வீடு வரை பயணம் தொடர்ந்தது...........

பேரழகியுடன் என் பயணம்!!

அன்று வெள்ளிக்கிழமை, முழு பெளர்ணமி இரவு! நண்பர் ஒருவருடன் இரவு உணவு உண்டுவிட்டு நாங்கள் காரில் வந்து கொண்டு இருந்தோம்.  இரவு எது பகல் எது என்று வேறுபடுத்த முடியாத அளவிற்கு எப்பொழுதும் வெட்ட  வெளிச்சமாக, வண்ண விளக்குகளால் ஒளியூட்டப்பட்டிருக்கும்  ஊர் சிங்கப்பூர்.  அன்றும் அப்படித்தான்! இரவு ஒன்பது மணி இருக்கும்!  ஊரே ஜகஜோதியாக காட்சியளித்தது. முன் இருக்கையில் உட்கார்ந்திருந்த நண்பர் திடீரென்று ,” வாவ், அங்கே பாருங்கள், நிலா எவ்வளவு அழகாக காட்சி அளிக்கிறது”, என்றார்.  காரை ஓட்டிக் கொண்டிருந்த என் கணவர் நிலாவை பார்க்க முயன்று கண்களை அலைய விட்டார்.” நீங்கள் ரோட்டை பார்த்து ஓட்டுங்கள்”, என்று அவருக்கு போதனை செய்துவிட்டு, பின் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த நான் அந்த பேரழகியை தேட முற்பட்டேன். என்னுடன் அமர்ந்திருந்த என் மகளுக்கும் எனக்கும் உடனே பார்க்க இயலவில்லை.


தலையை இங்கும் அங்குமாக திருப்பி எப்படியோ அவள் மீது கண் பதித்தோம். பார்த்த மாத்திரத்தில் அதன் அழகில் திளைத்தோம். அழகென்றால் அப்படி ஒரு அழகு.  மஞ்சள் நிறத்தழகியாய் எங்களைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள். சிரிக்கும் பொழுது நமக்கெல்லாம் வாய் கோணல் மாணலாக விரியுமே, ஆனால் அவள் மட்டும் வாய் கோணாமல் சிரித்தாள்!  யாரோ ஒரு கலைஞன் வானம் சென்று காம்ப்பஸை வைத்து அவளை பிசிறு இல்லா வட்டமாக வரைந்து வைத்து விட்டு வந்தது போல் இருந்தாள்!  எங்களுடன் வந்து கொண்டிருந்த அவளை திடீரென்று காணவில்லை.  எவ்வளவு தேடியும் காண இயலவில்லை. அருகில் இருந்த வானளாவிய கட்டிடங்களுக்குப் பின்னால் மறைந்துவிட்டாள். கட்டிட இடுக்குகளில் கொஞ்சம் கொஞ்சம் தென்பட்டுவிட்டு ஒளிந்து கொண்டாள்.  எங்களைப்பார்த்து அவளுக்கு ஏன் அத்துனை வெட்கமோ தெரியவில்லை!  வெட்ட வெளியாக ஒரு இடம் வருமா, அவளை மீண்டும் காண நேருமா என்ற தவிப்புடன் பயணம் தொடர்ந்தது! அவள் எங்களுடன் கண்ணாமூச்சு ஆடிக்கொண்டே எங்களை விட்டு பிரிய மனமின்றி பயணித்தாள்! என் நினைவுகளும் பின் நோக்கி பயணித்தது......


போன மாதம் ஊருக்கு போனபொழுது இதே மாதிரி ஒரு இரவில்  என் தங்கை குடும்பத்துடன் காரில் ஹை வேயில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன். கட்டிடங்கள் இல்லா வெட்ட வெளிச் சாலை.  வானத்தில் நிலவொளியைத் தவிர வேறு எந்த  ஒளியும் இல்லா அழகிய இரவு.  என் தங்கையின் ஐந்து வயது மகன் மகா குறுப்புக்காரன்.  அவனை ஒர் இடத்தில் அமரச் செய்வது அவ்வளவு எளிதல்ல!! “கீதாம்மா நீங்கள் எனக்கு கதை சொன்னால் நான் உங்கள் பக்கத்தில் உட்காருவேன்,”என்றான். அந்த டீல் எனக்கு பிடித்திருந்தது. வலையில் மீன் மாட்டி விட்டது என்று நினைத்துக் கொண்டு, என்னருகில் அவனை அமரச்செய்து அவனுக்கு கதை சொல்ல ஆரம்பித்தேன். ஒரு கதை, இரண்டு கதை, மூன்று கதை... பின் என் சரக்கு தீர்ந்து போனது. அப்பொழுதுதான் தெரிந்தது வலையில் மாட்டியது அவனல்ல , நான் என்று!! கதை சரக்கு தீர்ந்தமாத்திரத்தில் நான், வானத்தில் அழகாக எங்களுடன் உடன் வந்து கொண்டிருந்த நிலாவைப் பற்றி அவனிடம் பேச ஆரம்பித்தேன்!!  பாட்டி நிலாவில் வடை சுட்ட கதையில் ஆரம்பித்து, ஆம்ஸ்ட்ராங் , கிராவிடேஷனல் போர்ஸ் வரை  சென்றேன்.. எவ்வளவு தான் டெக்னாலஜி வளர்ந்தாலும் நிலாவில் பாட்டி வடை சுட்ட கதை இன்றும் என்னை ஈர்க்கத்தான் செய்கிறது. அந்த நிலா மங்கையைப் போல் வாய் வலிக்காமல் சிரித்துக்கொண்டே என்னால் பேச முடியவில்லை. பேசி பேசி வாய் வலித்தது.  .


 நான் கதை சொன்ன விதம் அவனையும் ஈர்த்தது என்று நம்புகிறேன். ஒருவாராக ஒரு இடத்தில் அமர்ந்துவிட்டான். அவன் சமத்தாக இருந்தால் அன்று அவன் உறங்கியப் பின் அவனருகில் அந்த நிலா வந்து அமரும் , அவனுடன் விளையாடும் , அவனின் நண்பனாக இருக்கும் என்று கதை கட்டினேன்.  ஐந்து வயது தானே! எதையும் நம்பும் வயது . நான் சொன்னதை அப்படியே நம்பி விட்டான். ஆனால் எங்கோ அவனுக்கு லாஜிக் உதைத்தது போல. உடனே,”கீதாம்மா, மூன் என்  ஃப்ரண்டுனா ஏன் காருக்குள்ள வரமாட்டேங்குது அந்த மூன்? “ என்று குழந்தைக்கே உரிய குழந்தைதனத்துடன் என்னைக் கேட்டான். நானும், “ நீ ஒரு பதினைந்து நிமிடங்கள் பேசாமல் இருந்தால் அது காருக்குள் வரும்” , என்றேன். என் மேல் வைத்திருந்த நம்பிக்கையில் அவன் அமைதியாக நிலாவை பார்த்துக் கொண்டே வந்தான்!! அப்படியே உறங்கிப்போனான்.... கட்டாயம் அவன் தூக்கத்தில் அந்த நிலா வந்து அவனுடன் பந்து விளையாடி இருக்கும்.........  காரின் சன்னல் வழியாக அந்த நிலாவைப் பார்த்துக்கொண்டே வந்த நானும் கண் அயர்ந்தேன்!!!நிலாவும் மேகக் கூட்டங்களுக்குள் அவ்வப்பொழுது ஓய்வெடுக்க சென்றாள்.  என் கனவில் இன்னும் பின் நோக்கிச் சென்றேன்!!



நான் பிறந்தது வெள்ளிக்கிழமை, முழு பெளர்ணமி அன்று என்று என் அம்மா அடிக்கடி கூறுவாள். பெண்ணாக பிறந்து விட்டேனாம். அதற்கு தங்க முலாம் பூச அவள் எடுத்துக் கொள்ளும் ஆயுதம், “ வெள்ளிக்கிழமை, பொளர்ணமி அன்று நீ பிறந்ததால் நீ தான் இந்த வீட்டு லட்சுமி “ என்பாள். அவள் என்ன தான் முலாம் பூசினாலும் என் பாட்டி தாத்தாவிற்கு தன் மகனுக்கு முதலாவதாக ஒரு முருகன் பிறக்கவில்லையே என்ற ஏக்கம் கடைசி வரை இருக்கத்தான் செய்தது!!! பெளர்ணமி அன்று பிறந்ததால் என்னவோ என்னையும் அறியாமல் அந்த நிலவின் மேல் எனக்கு அலாதி பிரியம்! படிக்கும் பொழுது எத்தனையோ இரவுகள் வீட்டிற்கு வெளியே ஒரு நாற்காலியை போட்டு அமர்ந்து கொண்டு நட்சத்திரங்கள் தெளித்த அந்த கருவானத்தில் ஒளிரும் அந்த வட்ட நிலவை கண்கொட்டாமல் பார்த்து லயித்ததுண்டு. தென்னை மர கீற்றுக்கிடையில் அவளை பார்த்து ரசித்ததும் உண்டு. அப்பொழுது பெரும்பாலும் வீட்டிற்குள் இருக்கும் ரேடியோவில் கண்ணதாசன், இளையராசாவின் பாடல்கள் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கும்! ஆஹா எத்துனை அழகான இரவுகள் அவை!! அப்பாடல்கள் என் கனவில் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்க, காரிலோ “அக்கா பெத்த ஜட்கா வண்டி பாடல் எஃப் எம்மில் ஒலிக்க என் தூக்கம் களைந்தது..........கனவும் களைந்தது!!


முடிந்த காலத்தில் வாழாதீர்கள், நிகழ் காலத்தில் வாழுங்கள் , அப்பொழுது தான் வாழ்க்கை சுவையாக இருக்கும் என்று  பலர் கூறக்கேட்டுள்ளேன். நினைவுகள் இல்லா வாழ்க்கை வெறும் வெற்றுத்தாள். நினைவுகளை கொண்டு வண்ணம் தீட்டினால் தான் அது சித்திரமாக தென்படும். எனக்கு வெற்றுதாளை விட சித்திரம் தீட்டப்பட்ட தாள்கள் தான் பிடித்து இருக்கிறது!


நிலாவின் முழு அழகை ரசிக்க எனக்கு பிடித்த இடம் கடற்கறை. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை தண்ணீர், ஓயாமல் பாடிக்கொண்டிருக்கும் அலையின் ஓசை , மை போன்ற வானம், அதில் அந்த அழகிய முழு நிலவு உலா வரும் அழகை வர்ணிக்கும் அளவிற்கு எனக்கு திறமை இல்லை. மெதுவாக சிறு குழந்தை போல்  அந்த தண்ணீரை அவள் தொடுவதும் , நேரம் செல்லச் செல்ல யாரும் பார்க்காத நேரத்தில் முழுவதுமாக மூழ்குவதும் , அதைப் பார்க்கையில் கரையில் அமர்ந்து பார்க்கும் என் மனது இனம் தெரியாமல் அடித்துக்கொள்ளும்!! ” தண்ணீரிலிருந்து மீண்டும் எழுந்து  வருவாளா? இல்லை அப்படியே மூழ்கி விடுவாளா என்ற பதபதைப்பு!! அவள் தண்ணீரில் மூழ்குவதால் அவளின் வெண்ணிறம் கரைந்து கடல் நுரையாய் பொங்குகிறதோ?? மணலில் அமர்ந்த படி ஒரு ஞ்யானியாய் தவமிருக்கும் அந்த நேரம் எனக்கு மட்டுமே சொந்தம்!!


அமைதியான குளக்கரையில் நான் அமர்ந்து இருக்கும் வேளை , சலனமற்ற குளத்து நீரில் அவள் முகம் பார்த்து அவளே ரசிப்பது கண்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டு பார்த்திருக்கிறேன். எங்கள் வீட்டின் கொல்லைப்புறத்தில் உள்ள தண்ணீர் தொட்டியில் சில நாள் அவள் குளிக்க வருவதும் உண்டு. !!தண்ணீர் தொட்டியில் விரல் கொண்டு விளையாடி அவளை நான் தொட முயன்றதும் உண்டு!என் இரவு நேர நடை பயிற்சிக்கு எனக்கு பல நேரம் அந்த நிலவே துணை! அவளிடம் என் எண்ணங்களை பகிர்ந்து கொண்டே நடப்பேன். நேரம் போவதே எனக்கு தெரியாது. இப்பொழுது அடுக்கு மாடி குடியிருப்பில் இருக்கும் எனக்கு, வீட்டில் ஒரு பால்கனி இல்லையே, இருந்திருந்தால் இரவு நேரங்களில் அமைதியாக உட்கார்ந்து அவளை தனிமையில் ரசிக்கலாமே என்ற ஏக்கம் அவ்வப்பொழுது தலை தூக்கத்தான் செய்கிறது.


நண்பரை அவரின் வீட்டில் இறக்கி விட்டு விட்டு எங்கள் வீடு நோக்கி பயணித்தோம்! அவளும் எங்களுடன் உடன் வந்தாள். என் மகளிடமும், மகனிடமும்,“இன்று நிலா எவ்வளவு பெரிதாக இருக்கிறது பாருங்கள் ’”என்றேன். உடனே என் மகன்,” Mama Whats the big deal. It is one of those days when the moon is very close to the earth. Thats all." என்று அவனது அறிவியல் அறிவை பகிர்ந்து கொண்டான். அவனால் அதன் அழகியலை பார்த்து ரசிக்க முடியவில்லையே என்ற வருத்தம் எனக்கு.  நான் என் கைத்தொலை பேசியை எடுத்து அந்த நிலவு பேரழகியை படம் பிடிக்க முற்பட்டேன்.. வண்டி வேகமாக போன படியால் என்னால் உடனே படம் பிடிக்க முடியவில்லை. அவளும் கட்டிடங்களுக்கிடையே மறைந்து மறைந்து போனாள். இதை பார்த்த என் மகள்,”mama, You cant do justice to its beauty by taking a picture with your phone, you have to just enjoy it with your eyes ," என்றாள்.


ஆமாம்! உண்மை தான் அவளின் அழகை, வணப்பை,சிரிப்பை, ஒளியை என் கைத்தொலைபேசிக்குள் அடக்குவது முட்டாள் தனம். மனதுக்குள் பூட்டி வைக்க வேண்டிய அழகை ஒரு சிறு கருவிக்குள் முடக்க முடியுமா???? நேரம் செல்ல செல்ல அவள் பின் நோக்கி போகத் தொடங்கினாள். அவளின் உருவம் சிறியதாகிக் கொண்டே போனது. வளர்தலும், பின் தேய்தலும், பின் மீண்டும் வளர்தலும் ஆன சுழற்சி அவளுக்கு மட்டும் சொந்தமல்ல, மனிதனாக பிறந்த ஒவ்வொருவருக்கும் அச்சுழற்சி சொந்தம் தான்!! அவள் மீண்டும் வருவாள் ! அப்பேரழகியின் உருவத்தை என் கண்களுக்குள் விலங்கிட்டு நான் உறங்கச் செல்கிறேன்... பயணம் தொடரும்!!!!

எது சுதந்திரம்!!

எதார்த்தமான சொல் வேண்டும், 
செயல் வேண்டும்,
நல்லெண்ணம் வேண்டும்.
பகையில்லா உறவு வேண்டும்
பயமில்லா வாழ்க்கை வேண்டும்
சுத்தமான சுற்றுப்புறம் வேண்டும்
தூய்மையான காற்று வேண்டும்
கலப்படமில்லா உணவு வேண்டும்
அறிவும், நல்லொழுக்கமும் தரும் கல்வி வேண்டும்
ஆரோக்கியமான வாழ்வு வேண்டும்
பேசிப் பழகும் சுற்றத்தார் வேண்டும்
ஏற்றத்தாழ்வு இல்லா சமூகம் வேண்டும்
பிற உயிரை தனதென மதிக்கும் எண்ணம் வேண்டும்
குழந்தைகளை தெய்வமென நினைக்கும் குணம் வேண்டும்
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக,
சாய்ந்து அழ தோள் ஒன்று வேண்டும்....
என்னை எனக்காக நேசிக்கும் சொந்தம் வேண்டும்
நான் நானாக வாழும் நாள் வேண்டும்
இத்தகைய சுதந்திர தினம் சீக்கிரம் கொண்டாட வேண்டும்

மரண வலி-- கவிஞர் நா. முத்துக்குமாருக்காக என் அஞ்சலி......

எமனுக்கு சிறிது கூடவா
இரக்கம் இல்லை என்று
நிணைக்க வைத்த நாள் இன்று!

உறவாக இல்லை என்றாலும்
உயிர் பிரிந்த செய்தி
உள்ளத்தை அறுத்த நாள் இன்று!

உன் உயிரனு தாங்கிய குழந்தைகள் இரண்டு
அனாதைகள் ஆயின இன்று!!
நீ உயிர் தந்த பல நூறு பாடல்கள்
மீண்டும் உயிர் பெற்றன இன்று!!

கால தேவன் மட்டும்
இன்று உன்னை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள்
கொண்டு செல்லாமல் இருந்திருந்தால்
தமிழ் தாய் மடியில்
கொஞ்சி விளையாட
பல்லாயிரக் கவிதை குழந்தைகளை
நீ ஈன்றெடுத்திருப்பாய்!!

பூவுலகில் உன் கவிதைக் குழந்தைகள்
தாவி விளையாட இடம் இல்லை என்றா
அந்த சொர்கலோகம் சென்று விட்டாய்
பிரசவிக்க??

எங்கள் வீடுகளில் எல்லாம்
ஆனந்த யாழை மீட்டி விட்டு,
உன் வீட்டு யாழை மட்டும்
ஊமையாக்கி போனதேனோ??

செய்தி பல பொய்யாகி போன போது,
உன் மரண செய்தி மட்டும்
பொய்யாகி போகாதது ஏனோ??

குழந்தையாய் உன்னை விட்டு
உயிர் நீத்த உன் தாய் தேடி
நீ சென்று விட்டாயா??
நீ இழந்த தாய் மடியில்
அங்கேனும் அமைதியாய் நீ உறங்கிடுவாய்!!

அமைதியாய் நீ அங்கே உறங்கச் செல்ல
இங்கே உன் வீட்டு மழலைகள்
யார் மடியில் உறங்கிடுவர்?
தூக்கம் தான் தொலைத்தனரே
துக்கத்தில் மூழ்கினரே!!